دعای حال خوب برای تئاتر

به نام آفرینش گر بهار
حول حالنا الی احسن الحال
این بهترین دعایی است که بشریت در طول تاریخ به آن دست یازیده ؛ حال ِ خوب .
واقعیت این است که حال مان و حال تئاترمان‌چندان خوب نیست .گاهی پُریم از بغض و حسد و کینه و خودخواهی .گاهی که نه ، بیش تر از گاهی . تئاتر اگر نتواند از بغض و حسد و کینه و خودخواهی رهای مان کند که هنر مقدس نیست . تئاتری که نتواند حال مان را خوب کند که اصلن هنر نیست . و اساسن هنر برای این است که حال مان را خوب کند .کاتارسیس یعنی همین .
تئاتری که حالِ خودش خوب نباشد چه گونه می تواند نشاط و پویایی و روشن گری ببخشد و حال مخاطب اش را خوب کند . با پوپولیسم نمی شود تئاتر خوب داشت . با پوپولیسم تنها می شود به لمپنیسم و شارلاتانیسم پر و بال داد .واقعیت این است که تئاترمان از بیماری  پوپولیسم رنج می برد .نه این که همه اش این گونه باشد نه .اما باور کنیم که حال تئاتر مان خوب نیست .
در طلیعه ی حول حالنای طبیعت ، از حضرت دوست می خواهم که حال تئاتر و تئاتری های مان در در جای جایِ بهار باورِ ایران را به احسن الحال برگرداند .می خواهم که بغض و حسد و کینه و خودخواهی و کم دانشی نباشد . و می خواهم که حال همه سبز باشد و خوب . 
انشا...

 

حسین صفی