به یاد حسین محب اهری
آقا اجازه...!
حسین محب اهری یک نمایش کامل از نبردی گلادیاتوری بود که هر بار شمشیر پیروزیاش را بالا آورد تا ما سراسر جیغ و هورا شویم و باز...دریغ، که آنتاگونیست و پروتاگونیست را در یک لبخند ملیح اجرا میکرد که ما یادمان بماند این کودکان بیشتر از هر چیز نیاز دارند امید را بیاموزند
روح الله صالحی، همیشه به گاه رفتن به جشن و میهمانی، بهترین لباسی که داریم را میپوشیم. بهترین عطر را میزنیم و بهترین لبخند را... عادت داریم به هنگام تحویل جشنها؛ دو دست بر زانو بنشینیم تا انرژی ناب اعتدال سکوت و پایکوبی و دستافشانی بر ما باران شود و از این شکوه شادی، رویش روح و ترنم جان را به تماشا بنشینیم. شبیه به نوروز، دعایی نیکیها را میخوانیم تا جشن بر ما مبارک و میمون فرود آید.
اینک در آستانه حلول بیست و ششمین جشنواره بینالمللی تئاتر کودک نوجوان همدان هستیم. اتفاقی که به سالن افتتاحیه ختم نمیشود و همه کودکان دیار الوند و هگمتانه در آن سهیم هستند تا رسم لبخند و شاد پیمایی برقرار بماند. رسمی که با نیکی شادپیمایی عروسکها و ذوق پروانگی کودکان در همدان رقم میخورد.
عادت داریم پیش از ورود به جشنها یاد کسانی که با ما بودهاند و اینک حضورشان را نه جسمی که قلبی درک میکنیم را گرامی بداریم. در بیستوششسالگی جشن تئاتر کودک نوجوان همدان یاد حسین محب اهری مرد همیشه امیدوار و ایستاده بر بام لبخند برما و صحنه واجب است. که رخصت بخواهیم اجازه بگیریم که همین پارسال با تمام دردهایش آمده بود تا بهرسم یادمان، زیر پوستر جشنواره را امضا کند و چه نیک و مبارک، با لبخند شادی کودکان این دیار را ماندگار کرد.
حسین محب اهری یک نمایش کامل از نبردی گلادیاتوری بود که هر بار شمشیر پیروزیاش را بالا آورد تا ما سراسر جیغ و هورا شویم و باز...دریغ، که آنتاگونیست و پروتاگونیست را در یک لبخند ملیح اجرا میکرد که ما یادمان بماند این کودکان بیشتر از هر چیز نیاز دارند امید را بیاموزند
آموختن امید نیاز مبرم امروز ماست چراکه امید فرزند عشق و دوستی است. امید او به یادمان میآورد که تمام داشته سرزمین رنگینکمانها شادی است که به طبیعت احترام میگذارد تا طبیعت هم هوای زیستن ما را داشته باشد. مرد بلندبالای نقشهای کودکی ۲۶ دی ۱۳۹۷ در آرام گرفت تا صحنه پیوسته رونده باشد و این یاد در یادمان تئاتر کودک نوجوان این سرزمین باقی ماند.
برای شروع جشن انگشت دست راست را بالا میآوریم و میگویم: آقا اجازه...