سال ِ ساکارین استعاره‌ای برای تئاتر

روح الله صالحی: طبق یک عادت قدیمی، دنبال نامی بودم که روی سال 1401 بگذارم که خلاصه رجعت های نوستالژیک به آن باشد. به کلمه «ساکارین» رسیدم . ساکارین را به جای شکر در شیرینی می ریزند اما مزه خودش تلخ و تیزی آهن است.

سالی که گذشت یک اندوه اجتماعی بر همه زندگی ما سایه افکنده بود و ربطی نداشت با چه تحلیلی به اجتماع نگاه می کنی فرکانس قوی اندوه از هر روزنه ورود می کرد و زهرش را می ریخت. تئاتر در سال گذشته نقش ساکارین را داشت که بعد حسرت تعطیلی کرونا تازه داشت روی زانویش می ایستاد تا لذت ناب دوران پساکرونا دست یابد اما این بار باید می ایستاد تا این تلخ بد ترکیب ناامیدی کمی از دلمان دور شود

سال ساکارین جدای از ترکیب اضافی اش می تواند نقش استعاره از آن چه بر ما و صحنه رفت را تداعی کند. برای رسیدن به استعاره باید ارکان تشبیه را حذف کرد تا لحن تیز آن به معنای مشترک میان مبداء و مقصد برسد.

مدت ها بود که چشم انتظار رسیدن بهار بودم حسی در من قوی تر از امید می گفت این بهار، سوز رخوتناک دی و دیجور را می شورد و می برد. بهار برای من ترکیبی از «به» و «آر»  یعنی بهترین را آوردن و این اتفاق نمی افتد مگر خود ما دست جمعی به یک تخیل مشترک دست پیدا کنیم چیزی شبیه رویای پرواز که قریب هزار سال نقطه مشترک بود تا محقق شود

بهار صدای مشترک نور و درخت است که نقطه اوج یک درام ناب را به تصویر می کشد که باید قهرمان سربلند از جای برخیزد و تماشاگر در همذات پنداریش تمام مسیر برگشت را لذت ببرد.

امیدوارم سال نو نیازی به ساکارین نداشته باشیم و شهد ناب قطاب و باقلوا و... بچکد بر همه صحنه ها تئاتر سرزمینم و جمله «به علت استقبال تماشاگران عزیز، اجرا تمدید شد» بر همه اجراها نقش ببند.