بدرود مرد مهربان صحنه ها

« آن قدر عزا بر سرمان ریخته است که فرصت عزا داری نداریم. » این جمله با خودش خروار خروار تسلیت دارد و آدم با شنیدنش می تواند گریه ایش را چند دقیقه ای نگه دارد چون در سالی ایستاده ایم که دستمال برای گریستن کم آورده ایم و انگار این حجم از کدری و تاری مرگ سر ایستادن ندارد

دوستی پیام داد که علی اصغر هندی هم رفت . دنبال ستونی می گشتم که بتوانم کمی از وزن سنگین زانوهایم را چند دقیقه ای به او قرض بدهم. بی ترس از کرونا هق هق ام را در بارش مدام برف آخر همدان تقسیم کردم  و فریم به فریم حضور آرامش را در ذهنم عبور دادم و جالب این که همه تصاویر در سالن تئاتر بود انگار این آدم را جایی غیر از صحنه تئاتر ندیدم

ما هنوز داغدار مظاهر هندی بودیم که عارضه قلبی اش تکه ای از بودن مان را در خاک کرد و حالا علی اصغر هندی پیش کسوتی که تئاتر را برای تئاتر می خواست و با غول بی شاخ و دم حواشی کاری نداشت و جدی می ایستاد تا اجرا تمام شود. یادمان نرفته که وسط اجرای نمایش مسافران به شدت زمین خورد اما ما درد را در چهره اش ندیدیم تا بعد تشویق بی امان پایان نمایش درد بدود توی چهره و دنده و مچ دستتش و همین یادگار بماند که باید ایستاد تا تماشاگر غرق لذتش باشد

مرگ همین قدر عجیب در بلندای شهر ایستاده است و هر دم دست به زلفی می شود و جام اندوه ما را پر می کند. علی اصغر هندی را با آرزویش که خوابیدن در کنار هنرمندان در قطعه هنرمندان بود به دست طبیعت خواهیم داد و هم پای غم و اندوه دخترش ما نیز برای روح مهربانش بهترین جایگاه را برایش می خواهیم و افسوس که شرایط محدودیت های کرونایی اجازه نداد که در کنار هم بدرقه اش کنیم و شانه هم را برای یک گریستن ممتد قرض بگیرم

بدرود آقای علی اصغر هندی محجوب و آرام به مرحوم لباسی و رجبی و مظاهر و وحید فقیهی و ... سلام ما را برسان